Stefania Woytowicz: Różnice pomiędzy wersjami
(Added tag: 'Muzyka') |
|||
(Nie pokazano 26 wersji utworzonych przez jednego użytkownika) | |||
Linia 1: | Linia 1: | ||
− | + | [[Image:Woytowicz2.jpg|thumb|right|200px|Źródło: [http://www.bach-cantatas.com/Bio/Woytowicz-Stefania.htm www.bach-cantatas.com] ]] | |
+ | (1922-2005) - śpiewaczka muzyki oratoryjno-kantatowej, symfoniczno-wokalnej i kameralnej, Honorowy Obywatel Miasta Kętrzyna<br> | ||
+ | |||
+ | |||
==Biografia== | ==Biografia== | ||
− | + | Urodzona 8 października 1922 r. w Oryniu k. Kamieńca Podolskiego (dzisiejsza Ukraina). Talent muzyczny ujawniła już w dzieciństwie (z dziewięciorga jej rodzeństwa tylko Bolesław Woytowicz został wybitnym pianistą). W 1945 r. została uczennicą znanej śpiewaczki Stanisławy Zawadzkiej w krakowskiej Akademii Muzycznej, którą ukończyła w 1951 r. (otrzymała dyplom z wyróżnieniem). W latach 50-tych zaczęła koncertować zarówno w kraju jak i za granicą: w NRD, ZSRR, na Dalekim Wschodzie, w Belgii, RFN, Czechosłowacji, Francji, Austrii, Stanach Zjednoczonych, Australii, Nowej Zelandii, Holandii, Włoszech (również przed papieżem Janem Pawłem II w Castel Gandolfo). W 1961 r. zachwycony jej talentem Tadeusz Baird zadedykował jej swoje ''Erotyki''. Wtedy też skrystalizowała swój, bardzo skonkretyzowany, repertuar, bazujący głównie na muzyce oratoryjnej: utworach Bacha, Beethovena, Brahmsa, Brittena, Dworzaka, Händla, Janaczka, Monteverdiego, Mozarta, a z polskich kompozytorów – Szymanowskiego, Lutosławskiego, Bairda, Pendereckiego i Góreckiego. Muzyka współczesna stanowiła intrygującą pozycję w repertuarze śpiewaczki, aczkolwiek wykonywała ponad 100 partii oratoryjnych, kilkadziesiąt kantatowych i setki pieśni oraz arii. Brała udział w nagraniach płytowych całych oper dla wytwórni zagranicznych (m.in. w 1960 r. zarejestrowała w całości ''Toskę'' dla wytwórni Deutsche Grammophon oraz w 1973 r. ''Halkę'' dla Polskich Nagrań). Wystąpiła w telewizyjnej niemieckiej ekranizacji opery ''Daphne'' R. Straussa. | |
− | Słynęła z działalności organizatorskiej, nie tylko w branży muzycznej. Działała m.in. w prezesurze Warszawskiego Towarzystwa Muzycznego. 22 | + | Słynęła z działalności organizatorskiej, nie tylko w branży muzycznej. Działała m.in. w prezesurze Warszawskiego Towarzystwa Muzycznego. 22 października 1997 r. zainaugurowała recitalem pieśni operowych [[Kętrzyńskie Koncerty Kolegiackie]] i od tego czasu stała się inspiratorem i zaangażowanym dyrektorem artystycznym koncertów muzyki poważnej w [[ewim:Kętrzyn|Kętrzynie]]. |
− | W grudniu 1981 r. Woytowicz wycofała się z oficjalnego życia kulturalnego, koncertując jedynie w kościołach i prywatnych salach muzycznych. W 1990 r. wróciła na estradę z okazji 75-lecia Filharmonii Łódzkiej. Zmarła w Warszawie 31 | + | W grudniu 1981 r. Woytowicz wycofała się z oficjalnego życia kulturalnego, koncertując jedynie w kościołach i prywatnych salach muzycznych. W 1990 r. wróciła na estradę z okazji 75-lecia Filharmonii Łódzkiej. Zmarła w Warszawie 31 sierpnia 2005 r.<br> |
==Charakterystyka== | ==Charakterystyka== | ||
− | Ówczesne recenzje opisywały wysoką kulturę i muzykalność artystki, umiejętność wyczucia stylu wykonywanych utworów, prawidłową emisję głosu i piękno jego brzmienia. Głos Woytowicz określano jako ciemny, ciepły i dźwięczny, o dramatycznym napięciu, z doskonałą emisją, równą linią prowadzenia głosu, świetną intonacją. | + | Ówczesne recenzje opisywały wysoką kulturę i muzykalność artystki, umiejętność wyczucia stylu wykonywanych utworów, prawidłową emisję głosu i piękno jego brzmienia. Głos Woytowicz określano jako ciemny, ciepły i dźwięczny, o dramatycznym napięciu, z doskonałą emisją, równą linią prowadzenia głosu, świetną intonacją.<br> |
==Nagrody== | ==Nagrody== | ||
Laureatka szeregu złotych płyt za nagrania: m.in. pieśni Rachmaninowa, Szymanowskiego, oratoriów Dworzaka, Pendereckiego, kantat Bacha, symfonii Góreckiego.<br> | Laureatka szeregu złotych płyt za nagrania: m.in. pieśni Rachmaninowa, Szymanowskiego, oratoriów Dworzaka, Pendereckiego, kantat Bacha, symfonii Góreckiego.<br> | ||
− | 1950 – I nagroda na Ogólnopolskim Konkursie im. J. S. Bacha w Poznaniu;<br> | + | *1950 – I nagroda na Ogólnopolskim Konkursie im. J. S. Bacha w Poznaniu;<br> |
− | 1951 – III nagroda na Konkursie w Berlinie | + | *1951 – III nagroda na Konkursie w Berlinie<br> |
− | 1954 – I nagroda na Międzynarodowym Konkursie w Pradze | + | *1954 – I nagroda na Międzynarodowym Konkursie w Pradze<br> |
− | 1998 – wyróżnienie Fundacji im. K. Szymanowskiego (jego muzyka stanowiła szczególne pole do interpretacji Woytowicz) | + | *1998 – wyróżnienie Fundacji im. K. Szymanowskiego (jego muzyka stanowiła szczególne pole do interpretacji Woytowicz)<br> |
− | 1999 – platynowa płyta za wykonanie III symfonii Henryka Mikołaja Góreckiego | + | *1999 – platynowa płyta za wykonanie III symfonii Henryka Mikołaja Góreckiego<br> |
==Bibliografia== | ==Bibliografia== | ||
− | Szczecińska, Ewa: ''Stefania Woytowicz : między histerią a ekstazą'' / Ewa Szczecińska. - | + | #Czopek, Adam: ''Odeszła Stefania Woytowicz'' / Adam Czopek // „Nasz Dziennik”. - 2005, nr 208, s. 9.<br> |
− | + | #Marczyński, Jacek: ''Muza współczesnych kompozytorów'' / Jacek Marczyński // „Rzeczpospolita”. - 2005, nr 205, s. 9.<br> | |
− | + | #Szczecińska, Ewa: ''Stefania Woytowicz : między histerią a ekstazą'' / Ewa Szczecińska // „Tygodnik Powszechny”. - 39/05 za: // http://www.teatry.art.pl/portrety/woytowicz_s/miedzyh.htm (dostęp 18.03.2010).<br> | |
− | + | [[Category:Powiat kętrzyński|Woytowicz, Stefania]] | |
− | [[Category: | + | [[Category:Muzyka|Woytowicz, Stefania]] |
− | [[Category: | + | [[Category:Kętrzyn|Woytowicz, Stefania]] |
+ | [[Category:1945-1989|Woytowicz, Stefania]] | ||
+ | [[Category:1990-|Woytowicz, Stefania]] | ||
+ | [[Category:Muzycy, kompozytorzy i piosenkarze|Woytowicz, Stefania]] |
Aktualna wersja na dzień 11:03, 7 wrz 2014
(1922-2005) - śpiewaczka muzyki oratoryjno-kantatowej, symfoniczno-wokalnej i kameralnej, Honorowy Obywatel Miasta Kętrzyna
Spis treści
Biografia
Urodzona 8 października 1922 r. w Oryniu k. Kamieńca Podolskiego (dzisiejsza Ukraina). Talent muzyczny ujawniła już w dzieciństwie (z dziewięciorga jej rodzeństwa tylko Bolesław Woytowicz został wybitnym pianistą). W 1945 r. została uczennicą znanej śpiewaczki Stanisławy Zawadzkiej w krakowskiej Akademii Muzycznej, którą ukończyła w 1951 r. (otrzymała dyplom z wyróżnieniem). W latach 50-tych zaczęła koncertować zarówno w kraju jak i za granicą: w NRD, ZSRR, na Dalekim Wschodzie, w Belgii, RFN, Czechosłowacji, Francji, Austrii, Stanach Zjednoczonych, Australii, Nowej Zelandii, Holandii, Włoszech (również przed papieżem Janem Pawłem II w Castel Gandolfo). W 1961 r. zachwycony jej talentem Tadeusz Baird zadedykował jej swoje Erotyki. Wtedy też skrystalizowała swój, bardzo skonkretyzowany, repertuar, bazujący głównie na muzyce oratoryjnej: utworach Bacha, Beethovena, Brahmsa, Brittena, Dworzaka, Händla, Janaczka, Monteverdiego, Mozarta, a z polskich kompozytorów – Szymanowskiego, Lutosławskiego, Bairda, Pendereckiego i Góreckiego. Muzyka współczesna stanowiła intrygującą pozycję w repertuarze śpiewaczki, aczkolwiek wykonywała ponad 100 partii oratoryjnych, kilkadziesiąt kantatowych i setki pieśni oraz arii. Brała udział w nagraniach płytowych całych oper dla wytwórni zagranicznych (m.in. w 1960 r. zarejestrowała w całości Toskę dla wytwórni Deutsche Grammophon oraz w 1973 r. Halkę dla Polskich Nagrań). Wystąpiła w telewizyjnej niemieckiej ekranizacji opery Daphne R. Straussa.
Słynęła z działalności organizatorskiej, nie tylko w branży muzycznej. Działała m.in. w prezesurze Warszawskiego Towarzystwa Muzycznego. 22 października 1997 r. zainaugurowała recitalem pieśni operowych Kętrzyńskie Koncerty Kolegiackie i od tego czasu stała się inspiratorem i zaangażowanym dyrektorem artystycznym koncertów muzyki poważnej w Kętrzynie.
W grudniu 1981 r. Woytowicz wycofała się z oficjalnego życia kulturalnego, koncertując jedynie w kościołach i prywatnych salach muzycznych. W 1990 r. wróciła na estradę z okazji 75-lecia Filharmonii Łódzkiej. Zmarła w Warszawie 31 sierpnia 2005 r.
Charakterystyka
Ówczesne recenzje opisywały wysoką kulturę i muzykalność artystki, umiejętność wyczucia stylu wykonywanych utworów, prawidłową emisję głosu i piękno jego brzmienia. Głos Woytowicz określano jako ciemny, ciepły i dźwięczny, o dramatycznym napięciu, z doskonałą emisją, równą linią prowadzenia głosu, świetną intonacją.
Nagrody
Laureatka szeregu złotych płyt za nagrania: m.in. pieśni Rachmaninowa, Szymanowskiego, oratoriów Dworzaka, Pendereckiego, kantat Bacha, symfonii Góreckiego.
- 1950 – I nagroda na Ogólnopolskim Konkursie im. J. S. Bacha w Poznaniu;
- 1951 – III nagroda na Konkursie w Berlinie
- 1954 – I nagroda na Międzynarodowym Konkursie w Pradze
- 1998 – wyróżnienie Fundacji im. K. Szymanowskiego (jego muzyka stanowiła szczególne pole do interpretacji Woytowicz)
- 1999 – platynowa płyta za wykonanie III symfonii Henryka Mikołaja Góreckiego
Bibliografia
- Czopek, Adam: Odeszła Stefania Woytowicz / Adam Czopek // „Nasz Dziennik”. - 2005, nr 208, s. 9.
- Marczyński, Jacek: Muza współczesnych kompozytorów / Jacek Marczyński // „Rzeczpospolita”. - 2005, nr 205, s. 9.
- Szczecińska, Ewa: Stefania Woytowicz : między histerią a ekstazą / Ewa Szczecińska // „Tygodnik Powszechny”. - 39/05 za: // http://www.teatry.art.pl/portrety/woytowicz_s/miedzyh.htm (dostęp 18.03.2010).