Jan Sikora: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja nieprzejrzana] | [wersja przejrzana] |
| (Nie pokazano 6 wersji utworzonych przez 5 użytkowników) | |||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
| − | (1930-1991) – filozof, rektor Wyższej Szkoły Nauczycielskiej, potem Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Olsztynie, autor prac naukowych | + | (1930-1991) – filozof, rektor Wyższej Szkoły Nauczycielskiej, potem [[ewim:Wyższa Szkoła Pedagogiczna w Olsztynie|Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Olsztynie]], autor prac naukowych |
==Biografia== | ==Biografia== | ||
| − | Urodzony 30 czerwca 1930 r. we wsi Markowizna, w powiecie Kolbuszowa. Kiedy uczył się w szkole powszechnej, wybuchła wojna, więc przez dwa lata kontynuował naukę w grupach samokształceniowych. Po ukończeniu szkoły powszechnej uczył się w szkole ogólnokształcącej w Nisku. W 1950 r. rozpoczął studia na Wydziale Dyplomatyczno-Konsularnym Akademii Nauk Politycznych. Po ukończeniu studiów I stopnia kontynuował je na Wydziale Historycznym Uniwersytetu Warszawskiego. W 1955 r. uzyskał stopień magistra historii. Następnie studiował na Wydziale Filozoficzno-Socjologicznym Uniwersytetu Warszawskiego: w 1958 r. uzyskał dyplom magistra filozofii. W 1955 r. zamieszkał w Olsztynie. Tam też rozpoczął pracę dydaktyczną w Akademii Rolniczo-Technicznej, organizując w uczelni Zakład Filozofii. W l. 1960-1961 przebywał na stypendium w Paryżu, gromadząc materiały do doktoratu, który obronił w 1962 r. na Uniwersytecie Warszawskim. W 1969 r. został powołany na rektora nowo zorganizowanej Wyższej Szkoły Nauczycielskiej w Olsztynie. W 1974 r. Sikora habilitował się – pracę habilitacyjną przygotował w Moskwie, gdzie był na stażu naukowym. W tym samym roku Wyższa Szkoła Nauczycielska przekształciła się w Wyższą Szkołę Pedagogiczną. Sikora nadal pełnił tam funkcję rektora – trzykrotnie: w l. 1969-1972, 1972-1975, 1983-1986. W l. 1975-1980 przebywał we Francji jako Konsul Generalny PRL. Po powrocie do Olsztyna nadal zajmował się pracą dydaktyczną oraz po raz ostatni został rektorem Wyższej Szkoły Pedagogicznej. W 1988 r. otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego z zakresu filozofii. Był członkiem wielu organizacji politycznych i społecznych, a przez kilka lat prezesem Zarządu Okręgu Polskiego Towarzystwa Turystyczno-Krajoznawczego. Opublikował około 120 publikacji naukowych z zakresu filozofii (m.in. analizował prace Johanna Gottfrieda Herdera). Zmarł 6 marca 1991 r. | + | Urodzony 30 czerwca 1930 r. we wsi Markowizna, w powiecie Kolbuszowa. Kiedy uczył się w szkole powszechnej, wybuchła wojna, więc przez dwa lata kontynuował naukę w grupach samokształceniowych. Po ukończeniu szkoły powszechnej uczył się w szkole ogólnokształcącej w Nisku. W 1950 r. rozpoczął studia na Wydziale Dyplomatyczno-Konsularnym Akademii Nauk Politycznych. Po ukończeniu studiów I stopnia kontynuował je na Wydziale Historycznym Uniwersytetu Warszawskiego. W 1955 r. uzyskał stopień magistra historii. Następnie studiował na Wydziale Filozoficzno-Socjologicznym Uniwersytetu Warszawskiego: w 1958 r. uzyskał dyplom magistra filozofii. W 1955 r. zamieszkał w Olsztynie. Tam też rozpoczął pracę dydaktyczną w Akademii Rolniczo-Technicznej, organizując w uczelni Zakład Filozofii. W l. 1960-1961 przebywał na stypendium w Paryżu, gromadząc materiały do doktoratu, który obronił w 1962 r. na Uniwersytecie Warszawskim. W 1969 r. został powołany na rektora nowo zorganizowanej Wyższej Szkoły Nauczycielskiej w Olsztynie. W 1974 r. Sikora habilitował się – pracę habilitacyjną przygotował w Moskwie, gdzie był na stażu naukowym. W tym samym roku Wyższa Szkoła Nauczycielska przekształciła się w Wyższą Szkołę Pedagogiczną. Sikora nadal pełnił tam funkcję rektora – trzykrotnie: w l. 1969-1972, 1972-1975, 1983-1986. W l. 1975-1980 przebywał we Francji jako Konsul Generalny PRL. Po powrocie do [[ewim:Olsztyn|Olsztyna]] nadal zajmował się pracą dydaktyczną oraz po raz ostatni został rektorem Wyższej Szkoły Pedagogicznej. W 1988 r. otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego z zakresu filozofii. Był członkiem wielu organizacji politycznych i społecznych, a przez kilka lat prezesem Zarządu Okręgu Polskiego Towarzystwa Turystyczno-Krajoznawczego. Opublikował około 120 publikacji naukowych z zakresu filozofii (m.in. analizował prace Johanna Gottfrieda Herdera). Zmarł 6 marca 1991 r. |
==Bibliografia== | ==Bibliografia== | ||
#Oracki, Tadeusz: ''Sikora Jan (1930-1991), działacz społeczno-polityczny, pierwszy rektor Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Olsztynie, konsul generalny w Lille'' / Tadeusz Oracki // W : ''Polski Słownik Biograficzny''. T. 37 z. 2 [zb. og.] 153. - Warszawa ; Kraków : Instytut Historii, Polska Akademia Nauk, 1996-1997. - S. 253-254. | #Oracki, Tadeusz: ''Sikora Jan (1930-1991), działacz społeczno-polityczny, pierwszy rektor Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Olsztynie, konsul generalny w Lille'' / Tadeusz Oracki // W : ''Polski Słownik Biograficzny''. T. 37 z. 2 [zb. og.] 153. - Warszawa ; Kraków : Instytut Historii, Polska Akademia Nauk, 1996-1997. - S. 253-254. | ||
#''Poczet rektorów WSN-WSP'' // „5 Plus X”. - 2000, nr 2, s. 13. | #''Poczet rektorów WSN-WSP'' // „5 Plus X”. - 2000, nr 2, s. 13. | ||
| − | #''Prof. dr hab. Jan Sikora nie żyje'' // „Gazeta Olsztyńska”. - 1991, nr 48, s. 2. | + | #''Prof. dr hab. Jan Sikora nie żyje'' // „Gazeta Olsztyńska”. - 1991, nr 48, s. 2. |
| − | + | ||
| − | [[Category: | + | [[Category:Historia kultury|Sikora,Jan]] |
| + | [[Category:Badacze historii i kultury|Sikora,Jan]] | ||
| + | [[Category:Olsztyn|Sikora,Jan]] | ||
| + | [[Category:Nauczyciele akademiccy i naukowcy|Sikora,Jan]] | ||
| + | [[Category:1945-1989|Sikora,Jan]] | ||
| + | [[Category:1990-|Sikora,Jan]] | ||
Aktualna wersja na dzień 13:53, 8 sie 2014
(1930-1991) – filozof, rektor Wyższej Szkoły Nauczycielskiej, potem Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Olsztynie, autor prac naukowych
Biografia
Urodzony 30 czerwca 1930 r. we wsi Markowizna, w powiecie Kolbuszowa. Kiedy uczył się w szkole powszechnej, wybuchła wojna, więc przez dwa lata kontynuował naukę w grupach samokształceniowych. Po ukończeniu szkoły powszechnej uczył się w szkole ogólnokształcącej w Nisku. W 1950 r. rozpoczął studia na Wydziale Dyplomatyczno-Konsularnym Akademii Nauk Politycznych. Po ukończeniu studiów I stopnia kontynuował je na Wydziale Historycznym Uniwersytetu Warszawskiego. W 1955 r. uzyskał stopień magistra historii. Następnie studiował na Wydziale Filozoficzno-Socjologicznym Uniwersytetu Warszawskiego: w 1958 r. uzyskał dyplom magistra filozofii. W 1955 r. zamieszkał w Olsztynie. Tam też rozpoczął pracę dydaktyczną w Akademii Rolniczo-Technicznej, organizując w uczelni Zakład Filozofii. W l. 1960-1961 przebywał na stypendium w Paryżu, gromadząc materiały do doktoratu, który obronił w 1962 r. na Uniwersytecie Warszawskim. W 1969 r. został powołany na rektora nowo zorganizowanej Wyższej Szkoły Nauczycielskiej w Olsztynie. W 1974 r. Sikora habilitował się – pracę habilitacyjną przygotował w Moskwie, gdzie był na stażu naukowym. W tym samym roku Wyższa Szkoła Nauczycielska przekształciła się w Wyższą Szkołę Pedagogiczną. Sikora nadal pełnił tam funkcję rektora – trzykrotnie: w l. 1969-1972, 1972-1975, 1983-1986. W l. 1975-1980 przebywał we Francji jako Konsul Generalny PRL. Po powrocie do Olsztyna nadal zajmował się pracą dydaktyczną oraz po raz ostatni został rektorem Wyższej Szkoły Pedagogicznej. W 1988 r. otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego z zakresu filozofii. Był członkiem wielu organizacji politycznych i społecznych, a przez kilka lat prezesem Zarządu Okręgu Polskiego Towarzystwa Turystyczno-Krajoznawczego. Opublikował około 120 publikacji naukowych z zakresu filozofii (m.in. analizował prace Johanna Gottfrieda Herdera). Zmarł 6 marca 1991 r.
Bibliografia
- Oracki, Tadeusz: Sikora Jan (1930-1991), działacz społeczno-polityczny, pierwszy rektor Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Olsztynie, konsul generalny w Lille / Tadeusz Oracki // W : Polski Słownik Biograficzny. T. 37 z. 2 [zb. og.] 153. - Warszawa ; Kraków : Instytut Historii, Polska Akademia Nauk, 1996-1997. - S. 253-254.
- Poczet rektorów WSN-WSP // „5 Plus X”. - 2000, nr 2, s. 13.
- Prof. dr hab. Jan Sikora nie żyje // „Gazeta Olsztyńska”. - 1991, nr 48, s. 2.
